The chief says hi!

Daar ben ik weer, lieve mensen! En ik heb weer genoeg verhalen te vertellen.

Ik kreeg al een paar keer de vraag waar de andere vrijwilligers zijn en of ik veel te maken heb met de vrijwilligersorganisatie. Nou, op het moment ben ik de enige vrijwilliger hier. Er zou nog een ander meisje tegelijk met mij aankomen, maar zij heeft het op het laatste moment geannuleerd. Een ander meisje is nu een rondreis aan het maken in Ghana en komt waarschijnlijk maandag terug. Volgende week komt er een nieuwe vrijwilliger aan. Verder heb ik niet heel veel met de organisatie maken. Ze zitten sowieso in Nederland en hebben lokale werknemers in Tamale. Die zie ik wel af en toe. Zij hebben mij geplaatst bij de projecten en een introductie gegeven. Verder kan ik volledig mijn eigen plan trekken met mijn nieuwe Afrikaanse vrienden.

Verder kreeg ik de vraag of de container al is aangekomen. Nee, die is er nog niet. De boot komt op 2 september aan en dan duurt het ongeveer 5 dagen voordat de container in Tamale is. Dit ivm de inklaring en douaneformaliteiten. 

Op donderdagochtend ben ik gaan werken in een ander weeshuis. Hier wonen ongeveer 20 kinderen tussen 4-12 jaar. Geen baby's deze keer dus. Dit weeshuis bevind zich op het platteland en dit is echt heel anders dan de stad! Het is op een afgelegen plek en toen ik aankwam zag ik alleen maar ronde huisjes met rieten daken. Het neefje van de eigenaar had me opgehaald met de scooter en het was een rit van ongeveer 30min. Hij haalt me nu trouwens elke dag op en brengt me ook elke keer thuis. Super fijn, want het is echt te ver om te fietsen! Zijn naam is Aziz en hij werkt ook in het weeshuis. 

Toen hij me had afgezet, werd ik naar het kantoor van zijn oom gebracht. Zijn naam is Issah en hij beheert het weeshuis en een basisschool. Hij is een hele aardige man! Hij bleef maar herhalen dat hij zo blij is dat ik hem een paar weken kom helpen. Hij zei dat ik eerst wat documenten moest invullen voor zijn administratie. Prima, dat wil ik wel doen. Hij haalde twee gekreukelde blaadjes tevoorschijn waar ik mijn naam en adres op moest schrijven. Bovenop de blaadjes stond: these are the terms for working here. Hmm, wat zijn precies de voorwaarden? Dat ik een naam en adres heb? Pff, wat ben ik blij dat ik door de selectie kwam en aangenomen werd! Terwijl ik deze blaadjes invulde werd ik vergezelt door een geit. Het kantoor was trouwens een groen rond hutje met een tafel, twee stoelen en een kapotte fiets erin. De tafel miste een poot, waardoor ik het moest vasthouden terwijl ik schreef, want anders viel het om. Nadat ik de ingevulde papiertjes bij hem inleverde, archiveerde hij het bij de rest van zijn administratie. Verwacht geen mooi archief, want het was een scheve stapel van papieren. Ik vraag me af wat hij hiermee doet en of hij hier ooit nog naar gaat kijken.

Vervolgens gaf hij mij een rondleiding in het weeshuis en de rest van de community. Het weeshuis bestaat uit een aantal van die rondje huisjes. In elke huisje staat een stapelbed, met alleen een matras op het onderste bed. Ze slapen met z'n vieren in dit stapelbed. Twee boven (zonder matras, op houten planken) en twee beneden. In 1 hutje was geen bed. Daar slapen de kinderen op de harde koude vloer. Zo sneu voor de kids! Ze verdienen ook een goede jeugd, zoals wij dat gehad hebben.

Deze community is erg arm. Niemand spreekt Engels en ze hebben geen scholing gehad. Velen zijn zelfs nog nooit uit de community weggeweest en weten dus helemaal niks van deze wereld. Hygiene laat zich hier trouwens flink te wensen over! Ik heb wat foto's van de community toegevoegd. Ik zag vrouwen buiten koken, overal afval, loslopende paarden en geiten, een schaapsherder met schapen en veel kinderen die rondrennen. Ik nam overal foto's van, wat zij erg bijzonder vonden. Ik liet ze de foto's zien en ze keken vol bewondering naar mijn telefoon. Een man begon tegen mij te praten en terwijl hij sprak viel er een tand uit zijn mond! Hij keek niet op of om. Geen probleem joh, die dingen gebeuren hier gewoon. 

De volgende dag werd ik voorgesteld aan de chief van de community. Hij is het opperhoofd en het is een hele eer dat hij mij wilde ontvangen! Samen met Issah liepen we naar zijn huis. Op een gegeven moment zei Issah dat ik hier moest wachten en dat hij mij zou aankondigen bij de chief. Je mag hem niet zomaar benaderen. Ik stond midden op een plein in m'n eentje te wachten. Iedereen keek me aan en inmiddels kwam er ook nog een paard op me afstormen. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak en ik hoopte maar dat Issah snel terug zou komen! Toen hij er eenmaal was liepen we samen naar het huis. Voor het huis moesten onze schoenen uit. Ik stapte naar binnen en ik moest voor hem buigen. Helaas was ik niet zo moedig als Mordekai om niet te buigen. Er stonden een hoop mannen met gewaden aan naar mij te kijken! Terwijl ik boog moest ik in mijn handen klappen. Daarna kon ik opstaan en mijn geschenk voor de chief overhandigen. Je mag namelijk niet met lege handen aankomen! Dit geschenk was 5 cedi (= €1,-) en dat mocht ik niet rechtstreeks aan de chief geven. Dit moest ik aan zijn follower geven (vrije vertaling = slaafje). Het volgende ritueel hield in dat ik een speciaal bereide maaltijd moest eten. Hier had ik natuurlijk heel veel zin in! Ten eerste: ik heb gezien hoe ze hier koken en dat ik echt heel smerig. Ten tweede: het was nog maar 8u 's ochtends! Deze maaltijd bestond uit rijst en bruine bonen. Ik heb een hapje uit beleefdheid genomen en toen heb ik het met een lach op mijn gezicht teruggegeven. Hierna had ik wat foto's met de chief gemaakt en ben ik weggegaan. Ik heb de foto toegevoegd. We zitten op de grond naast elkaar en hij heeft een witte jurk aan en hoofddeksel op (of heet dat anders?). 

De chief heeft vier vrouwen en 31 kinderen! Hij heeft flink zijn best gedaan. Het is frappant om te zien dat zijn volk in zulke armoede leeft en dat hij een super mooi huis heeft! Er stond een tv in en een radio installatie. Niemand vind dat erg, want hij verdiend het namelijk. Hij werkt zo hard voor ze. 

In de middagen heb ik weer in de bieb gewerkt. De kids zijn zo leuk! Op de markt heb ik een bal voor ze gekocht met de tekst: No Jesus no life. Haha, ik vond dat wel leuk! De hele middag hebben we met de bal gespeeld. 

Inmiddels zijn er weer een paar enge mannen gekomen om mij ten huwelijk te vragen. Zogenaamd houden ze echt van me! Ja hoor, dat heb ik vaker gehoord en geloof ik dus echt niet. Hopelijk vergeeft God mijn leugen, maar ik heb gezegd dat ik al getrouwd ben. Op deze manier was ik heel snel van ze af. Anders blijven ze zich maar aandringen. Als je goed op de foto's kijkt zie je ook dat ik een 'trouwring' draag. In werkelijkheid is deze ring van mijn moeder en had ze van mijn vader gekregen toen ze 12,5 jaar getrouwd waren. 

Op vrijdagavond was ik met Latifa en Maria naar de stad gegaan. Wat een drukte nog op straat! Ik zag ongeveer 50 kinderen buiten zitten voor een piepklein tv'tje. Ook zag ik mensen op straat slapen. Zo zielig dat ze echt geen plek hebben om naartoe te gaan. Verder waren er nog loslopende geiten en racende auto's en scooters. Allemaal in het donker, want aan verlichting doen ze niet. Lekker veilig allemaal!

Wat ik hier heel erg mis is muziek! Ik had verwacht dat ik constant overal muziek zou horen, maar dat is echt niet zo. Heel af en toe hoor ik eens wat, maar het is te weinig om voldoening van te krijgen. En als ik een keer muziek hoor is het altijd van dezelfde artiest. Iedereen is fan van hem. Ik ben zijn naam vergeten, maar hij is een Ghanees. Ze zeggen dat hij hele goede politieke teksten heeft. Zijn beste hit gaat zo (en kan ik inmiddels mee zingen): Send me the money, I need the money, because I want a Bugatti and a Ferrari. Hmm, inderdaad een hele goede tekst. Hier raak je me echt mee en kan ik zeker mijn ei in kwijt. Je ziet wel wat de mensen hier bezighoudt. 

Vandaag zou ik met Latifa gaan zwemmen, maar het regende. Als het hier regent stopt alles. Niemand doet iets in de regen. Later toen het afgelopen was zijn we samen naar een andere lokale markt geweest. Dit is precies zoals je het in films ziet! Het was zo druk dat je je amper kan voortbewegen. Kleren, schoenen, groenten, vlees etc etc worden verkocht. Ik heb foto's en een filmpje toegevoegd. Dan zie je de chaos. Er lagen wat tapijten op de grond en ik wilde eroverheen lopen... Gelijk stormden een hoop mensen op me af en duwen me weg. Blijkbaar zijn dit gebedskleden en mag je echt niet op lopen! Even later wilde en vrachtwagen over de drukke markt heen. Wij gingen helemaal aan de zijkant achter een kraampje staan. De wagen was net iets te groot en sloeg een tafel met zakjes tomatensaus omver. Even later reed hij over een zakje heen en voordat ik het wist zat ik helemaal onder de tomatensaus! Heerlijk. Ook zag ik een gulzige geit op de markt lopen die gewoon uit de bakken met voedsel aan het eten was. Lekker hygiënisch. Dit eten wordt gewoon nog steeds verkocht. 

Hier in Ghana staan mensen heel erg vroeg op. Als je na 6u opstaat word je gezien als een lui persoon. Veel staan al om 3 à 4u op. Jemig, wat vroeg! Hierdoor gaan ze ook heel vroeg naar bed. Eigenlijk na het warmeten al. Dat is dan rond 20u. In de avonden gebeurt hier vrijwel niks (doordeweeks). Dat is erg wennen voor mij, want ik doe normaal heel veel in de avonden. De meiden moeten ook hun vaders elke keer vertellen wat ze gaan doen. Terwijl ze al volwassen zijn. Nou pap, ik houd van je maar er zijn grenzen! 

Hier in Ghana lijkt het trouwens op 1 grote vuilnisbelt. Iedereen gooit al het afval op de grond, dat is geen probleem. Overal liggen zakjes, flesjes, papieren, grofafval etc. Je kan je wel voorstellen hoe erg het hier stinkt! Het lijkt me een mooi project om al het zwerfafval op te ruimen, haha! Daar ben je wel een aantal jaar zoet mee. 

Ik kan niet geloven dat er alweer een week voorbij is! Het is echt snel gegaan. Ik merk wel dat ik erg veel indrukken en impulsen te verwerken heb. Alles is anders en elke keer kijk ik weer vol verbazing om me heen! Ik verwerk dingen altijd in mijn slaap, dus je kan je misschien voorstellen hoe ik nu slaap... Heel onrustig en ik word elke keer wakker. Ook ben ik overdag snel moe. In mijn vorige blog had ik al verteld dat ik last van mijn enkel had. Nou dat was de afgelopen dagen erger geworden. Het was helemaal opgezwollen en rood geworden. Ik kon er amper nog op lopen. Aangezien Afrikanen overal een antwoord op hebben, hadden ze voor 2 cedis (= €0,40) antibiotica voor me gekocht. Deze heb ik een paar dagen ingenomen en mijn enkel is helemaal genezen! Gelukkig maar! 

Morgen vertrek ik naar mijn gastgezin en gaat de volgende fase van mijn reis beginnen. Ik ga vanaf dan de komende drie weken ik een hutje verblijven! Spannend! 

Als jullie nog vragen hebben of dingen willen weten, dan hoor ik het wel en neem ik het mee in mijn volgende blog! 

Dikke knuffel!