Drukte en yellow yellows

Super bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties! Ik beantwoord ze misschien niet, maar dat betekend niet dat ik ze niet gezien heb. Na al jullie leuke en enthousiaste reacties, voel ik wel de druk om weer een goed verhaal neer te zetten haha! 

We zijn nu inmiddels twee dagen verder en ik heb weer ontzettend veel meegemaakt. Ik schrijf nu alles door de dag heen op, want anders vergeet ik wat er allemaal gebeurt is.

Maandagavond ging ik, na het schrijven van mijn blog, heerlijk slapen. Man, wat was ik moe na die lange busreis! Ik had met Bash, de coördinator hier in Ghana, om 9u de volgende dag afgesproken. Mijn plan was om 8u op te staan, zodat ik me rustig kon klaarmaken. Dat plan viel al heel snel in duigen, want blijkbaar is hier heel dichtbij een moskee. Om 4u in de ochtend begon het gebed al en voor mijn gevoel duurde dit uren! Hetzelfde riedeltje opnieuw en opnieuw. Op een gegeven moment kon ik zelfs mee bidden. Niet dat ik daar erg gelukkig van werd om 4u 's ochtends. 

Natuurlijk was Bash er niet om 9u, maar een half uur later. Hij kwam toen alleen vertellen dat hij nog iets moest doen, dus voordat ik het wist was hij alweer weg. Dit is typisch Afrikaans en daar moeten wij Nederlanders echt aan wennen! 

Uiteindelijk was hij er en kon mijn introductie in Tamale eindelijk beginnen. Het eerste wat hij mij vertelde is dat Judah Mahama (het meiden/safehouse) dicht is ivm vakantie. Hmm, en wat ga ik nu doen dan? Dit hadden ze blijkbaar een paar dagen geleden besloten, dus daar kon de Nederlandse organisatie niks aan doen. Geen probleem, ik heb inmiddels geleerd dat je in Afrika met de flow moet meegaan. Duidelijke afspraken kun je niet maken. Ook kijken Afrikanen je niet aan als ze met je praten en buigen ze voor je als je ze groet. Ik voel me daardoor hartstikke ongemakkelijk, want ik lijk wel slavendrijver. Voor hen is het gewoon een teken van respect. Ook moet je oppassen met je duim opsteken naar iemand. Voor ons is dit positief, maar hier betekend dat hetzelfde als je middelvinger opsteken! Anyways, we hebben uiteindelijk besloten dat ik in een weeshuis ga werken in de ochtenden en in de middagen in de bibliotheek.

Terwijl we aan het praten waren in de tuin kwam er een lief klein jongetje binnenlopen. Gehuld in Afrikaanse kleding kwam hij naar me toe rennen en me knuffelen. Wauw, mijn hart was gelijk helemaal gesmolten. Wat een schatje! Ik had eventjes met hem gespeeld en toen ging ik met Bash naar de stad. Hij ging me laten zien waar ik alles kan vinden etc. Achterop zijn scooter begon ons tourtje. Ik kan je vertellen dat dit een hele ervaring was en dat ik God op mijn blote knieën moet bedanken dat ik nog leef.Hier in Ghana doen ze namelijk niet aan rijbewijzen, verkeersregels en gekeurde auto's. Alles en iedereen doet gewoon waar hij zin in heeft. Overal zijn scooters, fietsers, taxi's, geiten, schapen, koeien en voetgangers te vinden. Iedereen loopt door elkaar heen en wij probeerden met ons scootertje daar doorheen te komen. Het was echt centimeter werk. Let op: ook zijn de wegen waardeloos. Overal zitten gaten in de weg, die je ook nog eens moet ontwijken. Het lijkt wel mario kart! Ik denk dat deze Afrikanen heel goed in dat spel zijn. 

De taxi's zijn net kleine gemotoriseerde golfkarretjes. Ze heten: yellow yellow. Maar laat je niet misleiden door deze naam! Ze zijn namelijk te vinden in het groen, blauw, rood en geel. Desalniettemin heten ze allemaal yellow yellow. Ook is er een ander type taxi (geen idee hoe het heet) maar het is een scooter met een aanhangwagen. Ja ik weet het; dat is super raar! Die aanhangwagen is vol gepropt met mensen. Ik heb geen idee hoe die scooter nog voorruit kan komen. Soms zitten er ook koeien in met mensen erbovenop! 

Je kan je misschien wel voorstellen dat ik mijn ogen uitkeek. Foto's kun je vinden op de andere pagina. Op een gegeven moment zag ik een klein jongetje op de markt, tussen een menigte mensen, zijn broek naar beneden doen en plassen! Ik keek verschrikt naar Bash, maar hij lachte en zei: "Oh, no worries! This is very normal here!" Hmm oké, dan weet ik dat voor als ik de volgende keer geen wc kan vinden...

Mensen verkopen echt alles hier op straat. Eten dat aan het uitdrogen is in de brandende zon (met een hoop vliegen erop!), bankstellen, schoonmaakmiddelen, kleren, schoenen, noem het maar op en het is te vinden. Ze zitten allemaal naast elkaar op een kleedje en proberen wat te verkopen. Het voelde net als de vlooienmarkt op Koningsdag. 

Terwijl we door de stad lopen kijkt iedereen me aan, raken me aan, zitten aan mijn haar, maken een sissend geluid naar me. Nog steeds moet ik eraan wennen dat ik een circusattractie ben. Het lijkt net alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien! Een verkoper zei: "Welcome to Ghana, lady! You want to see my office? It's very nice and pretty. Come with me and I'll show it to you!" Ja hoor, alsof hij een kantoor heeft. Tot zijn teleurstelling heb ik zijn prachtige aanbod moeten afwijzen. 

Nadat Bash alles had laten zien in de stad, stapten we weer op ons scootertje en gingen terug naar mijn verblijfplaats. Aangezien er geen regels zijn op de weg, toeteren ze constant naar elkaar. Hiermee geven ze aan dat ze plek nodig hebben. Tenminste, dat heb ik zelf verzonnen, maar het klinkt wel heel logisch toch? Probeer je in ieder geval maar voor te stellen dat het een mega drukte en kabaal is op de weg.

Eenmaal weer thuisgekomen, heb ik eventjes kunnen bijkomen van de bijna dood ervaring(en) en drukte in de stad. 

Hier in het huis werken twee meiden, Latifa en Maria.  Het zijn echte schatten! Gister heb ik rummikub met ze gespeeld en vandaag heb ik ze twister en halli galli geleerd. Wat hebben we gelachen! De zus van Latifa is een naaister, dus vandaag hebben we stof op de markt gekocht zodat ze een Afrikaanse jurk voor me kan maken. Ik ben benieuwd! Toen we naar de markt gingen zijn we met de (groene) yellow yellow gegaan. Voor 1 cedi (= €0,20) brengen ze je naar de stad, dat is ongeveer 15min rijden. Deze chauffeur was heerlijk mais aan het eten en aan het bellen en aan het rijden. Wauw, wat voelde ik me veilig. In de stad verkopen ze trouwens alleen maar tweedehands kleren. Alles wat wij sturen naar Afrika, verkopen ze hier voor een paar cedis. Zielig om te zien dat ze alleen maar afdankertjes aan hebben en nooit nieuwe kleren kunnen kopen. Ook deze keer werd ik weer verrast in de stad, want tot mijn verbazing begon een vrouw haar kindje midden op straat borstvoeding te geven. Hoppa, alles kwam eruit en niemand vind dat raar. Alleen maar dat witte meisje stond weer vol verbazing te kijken.

Ghanezen zijn veel handtastelijker dan Nederlanders. Gewone vrienden lopen hand in hand met elkaar. Ze hebben dus geen relatie. Jongens houden ook gewoon elkaars hand vast. Homoseksualiteit is hier verboden en staat zelfs de doodstraf op, dus ze hebben zeker geen relatie. Tijdens gesprekken merk je ook dat ze handtastelijk zijn, want ze raken je constant aan. Vooral wanneer ze je iets duidelijk willen maken, want dan blijven ze op je schouder tikken. Alsof ik het dan beter begrijp?

Vandaag begon mijn dag in het weeshuis. Man o man, als je hart hier niet van breekt is er echt iets mis met je. Ik kwam aanlopen en er kwam gelijk een lief klein kindje naar me toe rennen en me knuffelen. Hij had knalrode ogen. Niet van het huilen, maar er was geen wit stukje oogbal te zien. Er moet iets met het kind zijn, maar ik heb geen idee wat. Het kindje zag er gelukkig uit en bleef naar me lachen. In de gang kwam ik kindjes op de grond tegen en in de keuken zaten twee kindjes op de grond te eten. Dan moet je bedenken dat ze geen ouders of familie hebben en dat ze eenzaam hier opgroeien. De verzorgsters doen alleen het nodige en geven totaal geen liefde. Er wordt alleen maar geschreeuwd en helaas ook geslagen. In een heel klein kamertje zag ik ongeveer 7 kindjes zitten. Ik heb met de kindjes gespeeld, ze eten gegeven en verzorgd. Bijna alle kindjes met rijstbuiken en/of een gebroken navel. Dit heb ik trouwens ook al bij veel volwassenen gezien.

In de middag ben ik voor een uurtje naar de bieb gegaan. Hier zijn de kinderen ongeveer tussen 6-10 jaar oud. Ik kwam binnen en ze sprongen gelijk allemaal op mij! Ze noemen mij madam Vivian. Tegen oudere vrouwen zeg je madam en tegen mannen sir, dit is uit respect. Ik heb een ballonspel met ze gespeeld en ik heb ze annamaria koekoek geleerd. Wat hadden we een lol! Ze waren erg teleurgesteld dat we de bieb moesten sluiten. Op mijn fietsje ging ik alleen naar huis. Tenminste, de eerste paar meters renden er nog wat kindjes achter me aan. Ik fietste op verschillende zandweggetjes naar huis. Ook hier moest ik gaten ontwijken en vooral niet reageren op groetende mannen. Ze zien gewoon een gratis visum voor Europa langsfietsen. Ik moet me dus vooral niet gevleid voelen. 

Ik ben er wel achter gekomen dat heel veel vrijwilligers een relatie met de Ghanezen krijgen. Een voor een vallen ze voor de charmes en komen ze elk jaar weer terug voor hun 'vriendje'. Ze hebben me gewaarschuwd om er niet in te trappen, want het is toch geen echte liefde. 

Latifa komt uit een arm gezin en woont met 9 personen in een klein rond hutje. Ik heb een foto hiervan geüpload. Ik heb trouwens nog meer foto's van deze twee dagen geüpload en wat filmpjes. Dan hebben jullie een beeld bij mijn verhaal.

Naast alles wat ik meemaak en zie gaat het heel goed met me. Het is hartstikke leuk hier! Hele lieve mensen en ik leer zoveel. Wij mogen heel dankbaar zijn dat we in het goede deel van deze wereldbol zijn geboren. Zij kunnen er niks aandoen dat ze hier geboren zijn en gedoemd zijn om eeuwig arm te blijven. Het is hier letterlijk survival of the fittest.

Afgelopen zondag ben ik een beetje ziek geweest. Gelukkig nu niet meer! Wel ben ik gestoken in mijn enkel en is hij flink opgezwollen. Ik hoop dat ik er morgen nog goed op kan lopen! 

Ik ga nu een ijskoude douche nemen, aangezien ze geen warme hebben. In Nederland douche ik bijna met kokend water, dus je kunt wel voorstellen hoe half gillend ik hier sta te douchen! 

Anyways, over een paar dagen horen jullie weer van me! 

Liefs xx