It's time to say goodbye

19 september 2017 - Eindhoven, Nederland

Hallo lieve mensen,

Wat is de tijd voorbij gevlogen! Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis en dat is echt weer wennen. Ik kan naar de wc wanneer ik wil; zelfs ’s nachts! Ik kan heerlijk warm douchen en wat ligt mijn bed toch lekker. Tot nu toe heb ik mij elke dag verslapen, want ik geniet uitermate van mijn Westerse luxe! Ook al ben ik maar een maand weggeweest, het lijkt echt alsof ik een jaar weg ben geweest. Zoveel indrukken heb ik opgedaan en zoveel heb ik geleerd en gezien. Het is echt weer wennen om terug te komen in dit georganiseerde en gestructureerde leven, met alles wat je nodig hebt binnen handbereik.

In mijn laatste week heb ik geprobeerd nog zoveel mogelijk te doen, zodat ik geen minuut verspilde. Ik wilde echt niet denken aan mijn vertrek, want wat had ik toch een goede tijd daar. Naar huis gaan was een pijnlijke noodzaak, want het werk roept natuurlijk ook weer in Nederland. Op woensdagavond ben ik met mijn Ghanese vrienden naar een Silminga tent gegaan. Hier kun je uiteten gaan of gewoon lekker zitten kletsen met een (non-alcoholisch) drankje (vergeet niet dat iedereen nog steeds moslim is!). Het is een Silminga tent, omdat het voor de gemiddelde Ghanees te duur is en ook omdat er Westerse muziek wordt gedraaid. Voor mij en Pepijn was dit echt een verademing; even wat herkenbare muziek op de achtergrond horen! Heerlijk.

Het zag er erg mooi uit. Het was een tuin met bomen en allemaal mooie lichtjes en daartussen staan de tafels. Hier hebben we erg veel lol gehad! Veel gekletst en gelachen. Toen we erheen gingen met de yellow yellow probeerde deze beste chauffeur ons flink op te lichten! Hij vroeg 30 cedis voor de rit (terwijl we een keer verder weg zijn geweest en toen kostte het maar 7 cedis)!  Latifa laat echt niet over zich heen lopen en werd hartstikke boos. Zo grappig om te zien dat zo een klein meisje flink in opstand komt. Ik en Pepijn lagen helemaal in een deuk. Dankzij haar hebben we uiteindelijk maar 10 cedis hoeven betalen. Ze is echt een top meid! En och, wat mis ik haar.

Op woensdag was ook mijn laatste werkdag in het weeshuis en bibliotheek. Het was echt niet leuk om afscheid te nemen van al deze lieve kindjes. Ik had koekjes voor ze meegebracht en daar waren ze ontzettend blij mee! Geweldig om al die blije gezichtjes te zien, terwijl je alleen maar koekjes geeft… In Nederland is dat niet zo speciaal. Wat houd ik toch van ze! Ik heb nog veel met ze gespeeld de laatste dag en we hadden er gewoon een leuke tijd van gemaakt. Toen kwam het moment om toch echt afscheid te nemen en wat ik in Ghana heb geleerd is dat kindjes geen (echte) liefde kennen. Niemand knuffelt hen bijvoorbeeld. Ze weten niet eens wat het is. Elke keer als ik ze wilde knuffelen keken de kindjes mij vragend aan waarom ik met gespreide armen voor ze sta. Heel vreemd voor ons, want hier rennen kindjes gelijk in je armen als je dat doet. Dit doet mij toch pijn om te weten dat hun ouders hen nooit knuffelen. (oh shoot, het zijn wezen… ik bedoel hun verzorgers dan.) Een kind heeft toch af en toe een knuffel of een kusje nodig? Hier worden kinderen totaal aan zichzelf overgelaten en als ze een keer iets verkeerd doen wordt er tegen ze geschreeuwd en krijgen ze een corrigerende tik. It’s heartbreaking. Maar wij kunnen niet de cultuur veranderen en zo is het nou eenmaal.

Op donderdagavond ben ik met een paar leden van mijn gastgezin uiteten geweest. We zijn naar een mooi luxe restaurant geweest. Geweldig om die blije gezichten te zien! Zij gaan natuurlijk nooit uiteten en thuis krijgen ze elke dag hetzelfde te eten. Dus de fried rice met kip was een feestmaal voor hen. Ze konden hun brede glimlach niet onderdrukken. Het eten werd geserveerd met bestek en ze keken er vragend naar. Ze hebben geen idee hoe ze dit moeten gebruiken. Thuis eten ze altijd met hun handen. Wat hebben we gelachen om hun klunzigheid! Ghanezen hebben gelukkig flinke zelfspot en zullen zich niet snel uitgelachen voelen. Uiteindelijk zei ik dat ze maar gewoon met hun handen moesten eten, want anders ging dit wel heel lang duren. Dat hoefde ik natuurlijk geen twee keer te zeggen. De helft van hun eten hadden ze bewaard en mee naar huis genomen voor hun familieleden. Dat is iets wat ik echt geleerd heb hier; altijd aan een ander (en vooral je familieleden) denken! Familie is alles hier. In Nederland heerst die familieband veel minder. Hier zouden ze voor elkaar sterven en ze leven voor het geluk van de ander. De ene geeft zijn school op, zodat de ander naar school kan, omdat er maar geld voor 1 persoon is. Hoeveel mensen zouden in Nederland hun studie (en dus ook hun toekomst!) opgeven, zodat je broer of zus een kans krijgt? Wij leven veel individualistischer dan hen. Anyways, het diner was helemaal geslaagd. We hadden drinken besteld en dat kregen we met een rietje. Dat rietje zij nog verpakt in het papier. Zij hadden geen idee en stopten het met papier en al in het drinken. Ontzettend grappig voor ons om te zien dat ze dit niet kennen! Voor ons in het de normaalste zaak van de wereld dat je eerst even het papiertje eraf haalt.

Wij hebben echt niet door hoe verwend wij in Nederland zijn. Wij leven in ongelovige luxe en nog steeds zijn wij niet tevreden. Nu ik hier ben geweest merk ik pas hoeveel luxe wij kennen. In de kleinste dingen zie je het al (bijv. dat rietje). Er zijn zoveel dingen die wij normaal vinden, wat voor hen mega speciaal is.

Vorige week zijn de scholen weer begonnen in Ghana en ik vroeg aan verschillende mensen of ze weer zin hadden om naar school te gaan. Tot mijn verbazing hoorde ik ontzettend vaak dat ze geen geld hebben voor de schoolfees en dus niet naar school gaan. Er zijn zoveel ongeschoolde mensen! Voor ons is het heel normaal dat je naar school gaat en het is zelfs verplicht. Hier moet de hele familie geld bij elkaar schrapen om tenminste 1 kind naar school te laten gaan. Zo zielig, want zo hebben deze mensen echt geen mooi toekomstperspectief. Helaas kan ik ook niet iedereen helpen en dat moet je jezelf echt inprenten. Anders blijf je maar geld uitgeven en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.

En toen was mijn laatste nacht in Tamale aangebroken. Ook deze kon weer niet normaal voorbijgaan. Ik kwam mijn kamer binnenlopen en die ik iets wegrennen. Ik gillen natuurlijk. Ik had geen idee wat ik nou net gezien had. Ik probeerde te kalmeren en maakte mezelf wijs dat ik het me verbeeld had. Maar toen zag ik weer een schaduw voorbijschieten. Ik weer gillen en ik sprong op mijn bed. Ik was hartstikke bang en wist echt niet wat ik moest doen, aangezien het al laat was en iedereen al sliep. Er was dus geen mogelijkheid om hulp te halen. Maar toen hoorde ik ineens geklopt mijn deur en: “Vivian, everything okay?” Ik: “No, I’m not! Please come in!” Het was Hassan die mij angstig hoorde schreeuwen. Wat was ik blij dat hij mij kwam redden! Toen ik aan hem vertelde dat ik iets zwarts voorbij zag rennen en dat ik doodsbang was, moest hij ontzettend hard lachen. “Don’t worry! That a rat and they don’t do anything! Just relax.” Toen was ik nog banger! Een rat in mijn kamer? Ik zei dat ik niet ging slapen zolang rat zag rondrennen en hij was zo lief om alles door te zoeken. Mijn hele kamer heeft hij op z’n kop gezet, maar hij kon niks vinden. Hij vertelde mij dat het heel normaal is en dat zij altijd ratten in hun kamers hebben lopen. Pfff, gelukkig heb ik daar verder geen last van gehad. De volgende dag toen ik wakker werd en mijn lamp aandeed, ontplofte hij. Een knal met vuur en toen een heleboel rook. Wat een mooi afscheid!

Op vrijdag heb ik dan uiteindelijk de bus gepakt richting Accra. Weer een busreis van 12u lang. Wat heb ik moeten huilen in de bus. Zo erg ga ik al deze mensen missen. Ik was echt nog niet klaar om naar huis te gaan. En teruggaan wil ik zeker!! Ook raad ik iedereen aan om een keer naar Afrika te gaan om dit mee te maken. Het veranderd je als persoon, je beeld op het leven en je wordt er ontzettend dankbaar van. Uiteindelijk viel ik in slaap in de bus en heb ik zeker 9u geslapen, heerlijk. In een tussenstop heb ik wat eten langs de weg gekocht, want ik had ontzettende honger. Op de heenweg durfde ik dit niet en vond ik alles onhygiënisch en vies eruitzien. Nu vond ik het heerlijk en heb ik genoten van mijn jollof rijst met geitenvlees. Als ‘toetje’ had ik nog een zakje verse bananenchips gegeten. De volgende dag kwamen we dan eindelijk aan in Accra en werd ik opgehaald door mijn kennissen. Toen ik in dat huis aankwam was ik zo blij. Wat een luxe! Wat een mooi huis! Haha, kun je je nog herinneren dat ik het verschrikkelijk vond toen ik net aankwam? Nu was ik gewoon blij om daar te zijn. Zo grappig dat mijn beeld zoveel veranderd is in de afgelopen weken. De laatste dag zijn we nog wat laatste dingetjes gaan kopen op de markt en toen moest ik mijn vliegtuig pakken. Verschrikkelijk. Je voelt echt zo een leeg gevoel en eenzaamheid. Had ik al gezegd dat ik echt nog niet naar huis wilde? Eenmaal aangekomen in Nederland was ik wel heel blij met mijn sensation chips! Hmmmm, wat had ik dat gemist. In Ghana kennen ze niet eens chips. Ik probeerde het uit te leggen, maar ze hadden geen idee. Ook heb ik eindelijk weer varkensvlees gegeten. Dat kun je ook niet vinden in een moslim overheersend gebied. Wel is het hartstikke leuk dat als mijn Ghanese vrienden mij blijven appen.

Toen ik afscheid nam van mijn gastgezin zeiden ze dat ze mij ontzettend erg gingen missen. Ze moesten gewoon huilen! Ze zeiden dat ik hun liefde had laten zien, zoals ze dat nog nooit gezien hadden. Ik had laten zien dat ik echt om ze geef en dat het niet een 1 of ander project voor me was. Ik had vreugde gebracht in hun dagelijkse sleur en daar zijn ze mij ontzettend dankbaar voor. Ze bleven maar zeggen dat ze mij zo erg gaan missen en ze vroegen wel honderd keer of ik niet langer kon blijven. Ze begrijpen niet dat ik naar huis moet om te werken. Ik kan toch gewoon bellen en zeggen dat ik later kom? Tja, geld moet ook binnenkomen om dit soort dingen te doen. Ik kan niet voor eeuwig daar blijven zonder te werken. Ik ben wel erg blij dat ik een verschil in hun levens heb kunnen maken. Ik heb blijkbaar onbewust een voorbeeld aan hen gegeven. Dat is het mooiste wat ik heb mogen horen na deze reis! Nooit had ik deze uitkomst verwacht.

Voor nu ga ik weer lekker werken in Nederland en moet ik weer aan bak voor mijn studie. Maar dit is zeker niet het einde. Op een dag ga ik terug. Mijn droom is om een paar jaar te blijven, maar ik heb geen idee hoe dat ooit in mijn leven gaat passen. Het is geweldig om zoiets te mogen doen en mee te maken. Nu besef ik echt dat er meer is dan Nederland en ons mooie leven hier. Er zijn mensen in deze wereld die ons nodig hebben en wij moeten dat licht schijnen. Dat is onze taak in de wereld en soms vergeten wij dat.

Ik hoop dat ik jullie een duidelijk beeld van mijn tijd heb kunnen geven en dat ik misschien ook iets heb aangewakkerd in jullie leven. Ik wil graag aan jullie meegeven dat er meer is dan onze dagelijkse sleur hier en wij moeten proberen daaruit te breken! We moeten onszelf even vergeten en denken aan andere mensen. Natuurlijk is het soms moeilijk en moest ik echt over mijn eigen grenzen gaan, maar wat is dat te vergelijken met wat Jezus voor ons heeft gedaan? Als er iemand over Zijn grenzen is gegaan voor Zijn naasten, is Hij het wel. Gelukkig hoeven wij nooit zo een groot offer te brengen, maar we mogen zeker wel iets doen.

Oké, dat is genoeg gepreek. Mijn christelijke lezers zullen het waarschijnlijk wel begrijpen, maar de rest niet. Dat geeft niet; nu weten jullie wel hoe ik denk.

Verder wil ik jullie vertellen dat ik de container niet meer heb gezien. Hij staat nog steeds bij de douane vast. We zijn er druk mee bezig en ik hoop dat hij 1 deze dagen dan eindelijk in Tamale aankomt. Zodra dat gebeurt is en ik wat foto’s heb, zal ik wel weer een berichtje plaatsen hier!

Er komt nog een allerlaatste blog aan en daarna is het echt voorbij en neem ik afscheid van jullie. Hopelijk hebben jullie genoten van mijn verhalen! Voor mezelf is het ook fijn, want ik ben natuurlijk ook weer veel vergeten en nu kan ik dat weer teruglezen.

Groetjes!

Foto’s

5 Reacties

  1. Vivian Bohórquez:
    19 september 2017
    Och sorry voor alle taalfouten! Ik heb dit echt veel te snel geschreven....
  2. Hilde Maahury:
    20 september 2017
    Mooi verhaal weer Vivian! Mooi om te zien hoe je blik op de wereld is veranderd. Probeer dit vast te houden en wie weet wat God voor je in petto heeft in de toekomst!
  3. Vicky:
    20 september 2017
    Welkom terug Vivian! Ik heb weer al je verhalen en foto's bekeken, ik kan alleen maar zeggen; wat ben je een ontzettende topper!! Heel mooi om te horen wat je allemaal hebt kunnen betekenen daar en wat je er voor jezelf uit hebt kunnen halen. En wat heb je het allemaal weer mooi omschreven. En je preek, dat heb je ook mooi en goed gezegd. Zo is het! God zal je zeker belonen met mooie dingen in je toekomst!
  4. Esther:
    20 september 2017
    Met tranen in m'n ogen gelezen.. echt super mooi dat je veel voor de ghanezen om je heen heb kunnen betekenen!
  5. Barbara:
    20 september 2017
    Lieve vivian, Wat een indruk laat jij op mij achter!zo mooi hoe je veranderd bent, en God aan je zijde had door heel dit avontuur