Sallah en silminga

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb, maar nu ik in het gastgezin zit heb ik erg weinig tijd! Ik spendeer al mijn avonden met hen, waarna ik doodmoe op bed val. Ik heb dan echt geen zin meer om een mooi verhaal te schrijven. 

Nu regent en onweert het verschrikkelijk hard hier. Wanneer dit gebeurt stopt het hele leven in Ghana. Niemand doet meer iets. We zaten lekker buiten in het zonnetje een spel te spelen, toen de windhozen opgang kwamen. Het waaide zo ontzettend hard en alles vloog door de lucht heen. Wij vlug maar binnen rennen en zodra ik binnen was, begon de regen naar beneden te storten. Vandaar dat ik nu mooi tijd heb om te vertellen wat er de afgelopen week allemaal gebeurt is.

Inmiddels ben ik helemaal gewend om zo primitief te wonen. Lekker buiten jezelf wassen met een emmertje koud water, slapen in een hutje, kleren wassen met de hand en naar het lokale toilet. Alles wat ik in het begin vervelend en moeilijk vond, is nu gewenning geworden. Die paar weken kan ik prima volhouden hier! Ook krijg ik een steeds betere band met de familieleden van mijn gastgezin. Ik begin hen beter te leren kennen en ze voelen zich steeds meer op hun gemak bij mij. Zoals ik in het begin vertelde, zijn Ghanezen geen praters. Het was dus erg moeilijk om me in de avonden te vermaken, want niemand praat tegen elkaar of mij (behalve Fuseini). Ik heb een pak speelkaarten en het spel Ludu gekocht (dat is de Ghanese variant van mens erger je niet). Spellen brengen mensen altijd dichter bij elkaar! Dus ik ben dit met hen gaan spelen en het heeft ze veel opener naar mij gemaakt. Nu hoef ik niet alleen maar tijd met Fuseini te spenderen, maar kan ik ook met de anderen leuke dingen doen.

Inmiddels heeft het weeshuis het als missie gemaakt om mij zoveel mogelijk van hun cultuur en gewoontes bij te brengen. Hartstikke leuk natuurlijk! Elke dag leer ik nieuwe gerechten te koken en leren ze me nog meer andere dingen. Deze keer hebben ze me Tuo Zaafi met Okra soep laten maken, wat ik vervolgens ook moest opeten. Het is een hele slijmerige soep en ziet er echt niet lekker uit! Liever at ik hier helemaal niks van, maar ze bleven aandringen. Wie kan nou nee zeggen tegen 20 kindjes die je met van die zielige lieve oogjes aankijken? Dus madam Vivian (zoals de kindjes mij noemen) nam een hapje. Dat was het juiste moment om wakker te worden van een nachtmerrie, maar helaas... Dit was de werkelijkheid! Het was echt niet te eten! Ik heb een foto toegevoegd van mij met het bakje eten. 

Als je iets aan het eten bent, moet je niet raar opkijken als iemand ineens met je mee eet. Ik was aan het eten en Fuseini kwam naast mij zitten. Ik at niet erg snel en ik vertelde dat ik niet erg veel honger had. Dat liet hij zich geen twee keer vertellen! Voordat ik het wist pakte hij mijn lepel en nam een paar happen van mijn eten. Oké, toen had ik echt geen honger meer. Ik vond dat toen zo raar! Nu ben ik het wel gewend dat ze gewoon naast je komen zitten en eten uit je bord pakken (met hun vieze handen). Haha, nu doe ik dat ook en niemand vind dat raar! Dus pas maar goed op met jullie eten als ik weer terug ben in Nederland!

Ik was buiten aan het lopen en ineens zag ik iets gebeuren wat ik nog nooit gezien had! Er stond een geit met een zakje hangend uit zijn achterwerk... super vreemd. Ik bleef staan kijken, want ik had geen idee wat er ging gebeuren. Wel kon ik duidelijk zien dat die geit ergens druk mee bezig was. En ja hoor, er ging zeker iets gebeuren! Hoppa, er viel gewoon een babygeitje uit! Zo schattig! Het geitje lag op de grond nog helemaal gehuld in slijm. De mama begon haar schoon te maken en toen probeerde het geitje te staan. Heel schattig om die wankelende pootjes te zien met al haar pogingen om op te staan. Uiteindelijk is dat natuurlijk ook gelukt. Het was zo leuk om mee te maken! Niemand anders keek op of om. Ik vroeg nog of ik hulp moest halen, maar iedereen lachte me uit. "No girl, nature can handle this itself." Okido, dan blijf ik rustig toekijken. 

Inmiddels zijn mijn Afrikaanse jurken af! Ze zijn hartstikke leuk geworden. De foto's heb ik uiteraard toegevoegd voor jullie. Iedereen vind het helemaal geweldig dat ik die jurken aandoe. Ze vinden dat echt veel mooier dan onze westerse kleding! Deze jurken zijn speciaal voor mij gemaakt en Ik verbaasde me over de prijs! Ik hoefde maar 50 cedis te betalen (= €10)! Hoe is dat mogelijk! Ik ben er in ieder geval heel blij mee. Mochten we ooit een Afrikaans thema feest in Nederland hebben, dan heb ik alvast een kostuum haha!

Afgelopen vrijdag werd de Sallah gevierd hier (= Offerfeest). Al dagenlang werden voorbereidingen getroffen en iedereen keer er naar uit! Het was ook ontzettend druk in de stad! Je kan het vergelijken met de dagen voor kerst en nieuwjaar. Eindelijk was de Sallah aangebroken en was iedereen gekleed in hun mooiste kleren. De kinderen waren zo trots op hun nieuwe kleren! In ochtend was er een speciaal gebed in de moskee en daarna werd per familie een ram geslacht. Wat ontzettend eng om te zien hoe ze dit ram helemaal ontleden... ook hier heb ik foto's van. Het gebeurt op een hele enge manier. Met hun mond blazen ze in het ram, met de handen breken ze de botten, stukken vlees worden met de handen eraf gerukt en noem het maar op. Maar och och, wat een bloed!! Overal waren bloedspetters en de mannen zaten er ook helemaal onder! Vervolgens kookten de vrouwen het vlees en nog meer ander eten. Dit eten worden in allemaal verschillende bakjes gestopt en brengen ze naar hun vrienden en familieleden. Iedereen geeft elkaar eten. Het was heel leuk om dit allemaal mee te maken. Iedereen was blij en enthousiast. Ze lachten met elkaar en spraken met en tegen elkaar! Op deze manier had ik ze nog helemaal niet gezien. Het was alsof ik ineens in een ander gezin woonde. Later liet ik me vertellen dat dit volgens hun jaartelling ook het nieuwe jaar is. Dus dat verklaarde nog meer de enthousiasme. Super raar, want voor ons (mij) was het gewoon een doodnormale dag. 

Deze familie beheert een farm op het platteland. Fuseini heeft me dit laten zien. Met zijn scooter reden we erheen en dit was weer een hele nieuwe ervaring! Inmiddels ben ik iets minder bang achterop de scooter in de stad, maar naar zo een afgelegen plek is toch weer een hele andere koek. Er zijn geen wegen, alleen maar zand en gaten en heuvels en gras en moeras etc. Hij crosste hier gewoon overheen! Ik gillen natuurlijk en ik probeerde me overal met man en macht vast te houden, want ik dacht echt dat mijn einde naderde. Fuseini sprak me vermanend toe dat ik rustig moest blijven zitten, want anders kan hij die scooter niet goed sturen en gaat het inderdaad mis. Ik deed mijn best, maar van binnen gilde ik als een bezetene. Uiteindelijk waren we aangekomen en wat was dit een mooie plek zeg! Ik kon de gewassen zien die ze verbouwen en in het midden was een heuvel. Daar bovenop heb je een prachtig uitzicht over het platteland dat overgaat in de bewoonde wereld. Het was zo een mooie en rustgevende plek. Heel anders dan de drukke stad met alle bijna dood ervaringen. De zon scheen wel flink toen we er waren, dus ik was flink verbrand! Mijn schouders zijn daardoor nu aan het vervellen en dit is iets wat Afrikanen nog nooit hebben gezien. Iedereen vind het raar en kijkt ernaar en raakt het aan. Ze vragen zich af of het pijn doet en begrijpen echt niet dat dit door de zon komt. Haha echt raar, want voor ons is dit super normaal en gebeurt dit elke zomer!

Overal waar ik kom roepen mensen (en vooral kinderen) 'silminga' naar mij. Ik had geen idee wat het betekende totdat Aziz mij vertelde wat ze eigenlijk zeggen. Het betekend: blank meisje. En dit is niet beledigend of racistisch bedoeld. Ze vinden het juist heel speciaal om een silminga te zien en groeten je dan op die manier. Het is echt heel schattig als een groepje kids dat naar je roept. Als ik ze dan terug groet en zwaai, worden ze helemaal blij! Alsof ik heel speciaal ben?

De kids vinden het geweldig om mijn haar te doen. Mijn haar is zo speciaal en anders voor ze, dat ze het maar al te graag aanraken. Voordat je het weet staan er 6 kinderen om je heen vlechtjes te maken. Heel grappig om te zien dat ze geen idee hebben hoe mijn haar werkt. Ze doen het gewoon op dezelfde manier zoals hun moeders hun haren doen. Hoppa, een Afrokam in mijn haar en een hoop kleine vlechtjes met kralen! Wat vinden ze dat toch mooi. Als je denkt dat het fijn voor mij is, heb je het mis.... wat trekken ze hard en doet het pijn! Maar ik gun hun dit pleziertje wel. 

Vandaag ben ik weer naar de kerk geweest. Deze keer naar een andere en hier mocht ik wel filmen! Dus ik heb dat toegevoegd en moet je zeker kijken! Het is echt hartstikke leuk. Zo een mooie en enthousiaste muziek. Weer was iedereen hartstikke blij en vrolijk, dansend tijdens het zingen. Ik was nieuw en moest mezelf voorstellen via de microfoon. Jeetje, wat gênant was dat. Maar nu weten ze tenminste wie die silminga is. Deze dienst leek veel meer op de diensten van mijn kerk. Een zangdienst van ongeveer 20 minuten, een collecte en wat aankondigen en een preek van 45min. Voor de dienst was er ook nog een bijbelstudie. Het was echt super leuk om mee te maken en ik denk dat ik volgende week weer terugga! 

Hier in Ghana is iedereen gelovig. Je bent moslim of christen; atheïsten kennen ze niet. Toen ik vertelde dat in Nederland heel weinig mensen echt een geloof aanhangen en dit dagelijks beoefenen, vonden ze heel raar om te horen. Hoe is het mogelijk dat je niet in een hogere macht gelooft? Nu begrepen ze wel waarom de meeste vrijwilligers niet mee naar de kerk willen en ook nooit een bijbel mee hebben. 

Nog iets anders wat ze heel vreemd vinden is dat wij uit huis gaan wanneer we volwassen worden. Hier blijven ze voor altijd bij hun ouders wonen, wat wij op onze beurt weer heel raar vinden. Je kan je ouders toch niet zo verlaten na alles wat ze voor je gedaan hebben? En wij denken; grow up en neem je eigen verantwoordelijkheden! Dit is iets wat ik niet uitgelegd krijg bij hen. En al helemaal niet dat meiden ook alleen mogen wonen! Die moeten toch altijd onder het toezicht en bescherming van een man zijn? Dit is een uitspraak dat feministisch Nederland niet accepteert. Ik vond het ook echt niet leuk om te horen dat ze zo denken, maar dit is hun cultuur en dat moet ik accepteren. 

Inmiddels is het opgehouden met regenen en begint het leven weer op gang te komen hier. Hopelijk beleef ik nog genoeg nieuwe dingen, zodat ik jullie kan blijven boeien met verhalen. 

Liefs en tot snel!